Elsewientje

Plotseling staat Elsewientje stil. Ze draait haar poezenoortjes en ze hoort heel in de verte, iets of iemand trommelen Het lijkt wel een diepe heel zware drum-trommel.

Elsewientje wil de kerst versiering zelf maken. Ze ging gisteren het bos in, om eikeltjes en kastanjes zoeken en ze nam ook een aantal dennenappels en elsenproppen mee. Een hele grote emmer is gevuld met alle versieringen die ze maar in de natuur kon vinden.

'Ik wil wel een kroon op mijn hoofd' zegt een andere boom. Alle bomen praten doorelkaar heen en denken misschien dat de mensen ze verstaan. Plotseling hoort Elsewientje naast zich een heel klein stemmetje. 'Ik ben maar heel klein en erg sprieterig, daarom heet ik zo, Sprietertje.

Geen cadeautje of pepernoten. Geen marsepijn of speculaaspop. Zelfs geen kruimeltje zat in haar schoen. Minette de poes lag languit tussen haar schoentjes. En Elsewientje hoorde 't al zodra ze naar buiten kwam. 'Ohooo, ohoooo...'

Alle sneeuwvlokjes rolden over het veld om een grote bal te worden. Het waren wel honderdduizend vlokjes. Ze hielden elkaar goed vast. Na een poosje had Elsewientje een prachtige sneeuwpoes gemaakt.

'Een Kikkybird heet toch kikkervogeltje? riep Elsewientje net iets te hard in het stille bos. Hierdoor viel er pardoes een hele grote berg sneeuw van een tak boven op het kikkervogeltje. Brrrrr, hij schudde zijn kop en blies met zijn dikke wangen alle sneeuw van zich af.

Ze kletsen over het gras dat nu niet meer zo groen is als in de zomer. Dat het vroeg donker wordt en de stal zo lekker warm is. Dat het modder aan hun koeienkont plakt en de koeienpoep niet meer zo stinkt. Ook hoort ze dat de mais van het land is en dat dit binnenkort het eten van de koeien wordt. Ohooo, denkt Elsewientje, dan eten ze de hele winter popcorn. Popcorn is toch ook van mais gemaakt...

Als Elsewientje weer een hoopje bladeren in haar armen heeft, hoort ze iets piepen. Haar poezenoortjes draaien in 't rond om te horen waar dat piepen vandaan komt. Het geluid komt uit de bladeren vandaan, uit het hoopje dat Elsewientje in haar armen heeft.

Het wordt een feestelijke slinger van kleurige dennenappels. Een echte herfstslinger. Mama helpt haar met de slinger en de papiertjes.

Een voorname paddenstoel met een kanten kraagje. Ze noemen mij ook wel freule Paddy.’ Elsewientje vraagt: ‘Freule Paddy, dat is gek, bent u dan van adel?

‘Wurmen aan het zoeken? Waarom doe je dat?' 'Ik ga nog even vissen en dan doe ik zo'n lekkere vette wurm aan het haakje. Dat lusten vissen wel, hoor.’ ‘Ach bah, niet doen joh, vissen lusten ook brood.

'Ik ga op pad'. Ze hoort de slak spreken doordat haar poezenoortjes weer heel snel in de rondte draaien, 'op pad, wat bedoel je dan?' 'Wij zijn altijd onderweg.'

‘Waarom maak je er zo’n webberige boel van. Alles zit onder de spinnenwebben.’ ‘Ik ben hier om poepvliegen te vangen.’ zegt de kruisspin.

‘Maar waarom bengelen jullie dan zo aan de tak?’ ‘Dat vinden we leuk, de wind schommelt ons dan heen en weer. We zijn dan net als kleine acrobaatjes uit een circus, kijk maar Hoepla!’

Samen lopen ze door de gevallen bladeren het bos in. Het ruikt heerlijk en de zon schijnt ook nog een beetje tussen de takken door. De eerste paddenstoel die ze tegenkomen is bruin en Binky schopt de paddenstoel meteen kapot.

Ze voelt zo'n drupje in haar hand vallen plits, plats, plets. Op straat zie ze de regendruppeltjes zelfs dansen. Zo'n druppel petst dan heel hard op de grond, die doet dat zo hard dat hij daardoor vreemde kringetjes maakt.

Nu loopt ze met Binky aan haar hand de heide op. Haar poezenoortjes draaien alle kanten op. Elsewientje weet het nog van de vorige keer… als de heide bloeit dan hoor je heel mooi gezang.

Op alle dauwdruppeltjes wil hij stappen. Zodat ze niet meer bolletjes zijn maar waterplasjes worden. 'Dat is goed voor de grassprieten,' zegt Binky.

‘Ja, dat begrijp ik, maar is dat niet een beetje dom? Wie laat er nu zijn brilletje thuis liggen?' 'Zoeeemmmmbah, ik natuurlijk. Ik weet wel dat het dom is maar ik moet straks toch weer met een vracht honing de bijenkorf binnenkomen, anders is de koningin kwaad.'

Ze had het nog niet gezegd of Pech Specht ratelde er weer op los. Hij deed dat zo wild, dat hij pardoes uit de boom viel en languit op het gras lag met zijn oogjes dicht. Elsewientje raapte hem op, aaide hem over z’n bolletje en nam hem mee naar huis.

De wind blaast zo hard.’ Elsewientje kijkt omhoog en ze ziet hoog in de boom een diertje dat lijkt op een poes. Het diertje houdt zich alleen nog aan een boom vast met zijn lange staart.

De eekhoorn maakt overal 'hoorntjes van overvloed. Zo helpt Freek heel veel dieren uit het bos aan winterkost. 'Ik ben die laatste echt kwijt. Ik weet niet meer waar ik alles gestopt heb. Prrr, Prrr.'

'Niet zo hard roepen' zegt Glukki, 'je maakt alle kikkervisjes wakker. Op dit moment van de dag slapen ze. Ze hebben hun buikjes rond gegeten en ze slapen nu als padden.'

Samen zitten Elsewientje en Binky op de heuvel naar de grote oranje zon te kijken. Ze vinden het jammer dat de zon nu weer weggaat. Achter de donkere wolken kan hij zich goed verstoppen. Maar nu is het nog niet zo ver.

Ze hebben wel vaker met haar gesproken. Maar nu is het echt nodig. 'Elsewientje, kom eens gauw.' Meteen snelt Elsewientje naar het perkje en begroet alle Kattensnorren. Ach jongens, wat is er aan de hand?

Elsewientje wacht en wacht... Ze vindt het wel heel spannend want wie weet... misschien moet hij van het vele eten wel een boertje laten. Juist nu het begin van de zomer is, wordt er veel door bomen en planten gegeten.

Soms hoort Elsewientje wespen praten. Door haar scherpe poezenoortjes lukt dat goed. Hun stemmetjes zijn dan heel zacht en lieflijk. Maar als je ze slaat of probeert te vangen dan kunnen ze erg prikken.

Ze schateren het uit. Elsewientje loopt naar ze toe en vraagt wat staan jullie te lachen? En ja hoor, ineens begint zo’n sneeuwklokje te praten.

Plotseling hoorde ze lachen en de wangetjes van het maanmannetje wipten vrolijk op en neer. Je kunt me niet verstaan, zei hij, ik sta veel te ver weg. Welles, zei ELsewientje, ik hoor je toch lachen.

Dat laat Elsewientje niet koud. Zij rent naar huis en zoekt allerlei spulletjes die gebruikt kunnen worden om een nestje te maken. 'Goed zoeken hoor,' zei het roodborstje nog. 'Het moeten spulletjes zijn uit de natuur.

Opeens een gekir. Krrr, krrr. Ze schrikt en zegt hallo stropdas, kan jij praten? Ja, zegt de das, dat kan ik. Wie ben jij? Vraagt Elsewientje. Ik ben de das van de dassenburcht. Ze kijkt vreemd op en vraagt: De das van de dassenburcht?...Zijn er dan meer van?

Duizenden diamanten in de tuin. Het is alsof alle juwelen van mama zijn uitgespreid op het grasveld. Als de zon er op schijnt flonkert het hele grasveld alsof het kerstmis is. De grassprietjes houden hele kleine druppeltjes boven hun hoofd. Lekker om hun hoofd koel te houden en als het warmer wordt om van te drinken. 's-Morgens als er dauw op het gras ligt dan wil Elsewientje zo snel mogelijk de tuin in. Met haar blote voetjes op het grasveld lopen.

'Nog harder timmerde ik totdat mijn snavel kneusde. Nu kan ik geen huis meer maken voor mijn vrouw en mijn snavel ziet er blauw van.' De tranen biggelden ook bij Elsewientje over haar wangen bij het horen van zo'n groot verdriet.

Nog niet zo lang geleden heeft Elsewientje een rode kater zien rondsnuffelen bij de grote schuur. Ze wist toen nog niet dat hij het vriendje van Molly was, anders had zij hem wel uitgenodigd. Nu loopt Elsewientje op haar tenen naar de schuur. Ze wil geen kabaal en herrie maken, dan schrikken de katten meteen.

Elsewientje sprong op, waardoor Torry schrok en heel snel weg zwom. 'Ho, ho,' zei Elsewientje, 'niet zo bang zijn. Je schrijft aan het water, je vriendinnetje? Hoe kan dat dan? Torry kwam voorzichtig weer op haar toe en zei: 'Daar heb ik hele speciale pootjes voor.

Voorovergebogen zit Elsewientje aan de waterkant en probeert met haar poezenoortjes te horen wat de kikkervisjes allemaal te bepraten hebben. Er is een luid gepraat en gebabbel, maar het belangrijkste woord dat Elsewientje hoort is: honger, honger, honger.

Vroeger werd hij door de andere schapen Drammy genoemd omdat hij zo kon zeuren. Zeuren om niets. Maar nu is hij groot geworden en wijzer. Door het vele zeuren van vroeger is hij schor geworden. Bgroooh, Bgroooh roept hij dan.

Elsewientje kijkt in het rond en vindt wat paardenhaar, wat houtkrullen van het schaven, een plukje schapenharen... Ze vindt ook nog wat katoendraden van de poetsdoek, waarmee de rode auto van papa is gepoetst.

Elsewientje wil nu wel heel veel vragen tegelijk stellen. ‘Ben jij dat boom,’ vraagt ze. De boom antwoord met een hele trage stem. ‘Ja,’ zegt hij ‘dat ben ik. Die dikke eik aan je rechter hand’. Elsewientje heeft denkrimpels in haar voorhoofd staan. Wat is ook alweer mijn rechterhand? ‘Waarom praat je zo langzaam?’ Vraagt ze.

Ze ging op haar knietjes zitten en keek wat dat nou allemaal was. Allemaal geschreeuw en kabaal. Toen zag ze het... het waren de pitjes. Al die pitjes in de pompoen hadden oogjes en voetjes. Als je heel goed keek hadden ze ook handjes en beentjes en teentjes!... Ze stonden allemaal luid te schreeuwen.

Als zij niet wakker worden dan zouden ze het lentestraaltje missen. Vroeg in de lente komt, soms heel even, een zonnestraaltje door de wolken naar beneden. Haar warme lippen kusten dan de knopjes aan de takken van de bomen. Als dat gebeurde, sprongen zij van blijdschap open.

Als Elsewientje wat dichterbij de krokusjes komt hoort ze een gezang op een manier dat ze nog niet kent. Ze loop op een krokus af, bukt zich en fluistert heel zachtjes: maakt jij dit geluid? En dan hoort ze plotseling deze krokus praten. Ze schrikt ervan. Een krokus die kan praten bestaat toch niet! Dat kan helemaal niet.

En toen vertelden meneer en juffouw hun hele verhaal: van hun holletje, van de sneeuw en van de kou en de tocht. Hoe ze gestoord zijn in hun slaap door een gravend hondbeest. Dat ze daar wegmoesten omdat ze anders zouden bevriezen van de kou.

Soms zaten Binky en Elsewientje lekker droog in de hut en vandaag is het soms. Ze vertellen elkaar de laatste gebeurtenissen. Van de eekhoorn die zijn voorraad nootjes niet meer terug kon vinden. Van de krekel die helemaal niet voor een wintermaaltijd had gezorgd. En hoe het kwam dat de eenden in de poel in de winter geen koude pootjes kregen. Het waren spannende verhalen en daarom was het altijd gezellig om in de hut te zijn.

Ze rende naar het bos en riep en floot en klapte in haar handen. De dieren in het bos herkende het geluid meteen en kwamen rennend en galopperend op Elsewientje af. De dasfamilie, drie eekhoorns, de kleine ree, een wilde kat, zes everzwijntjes, achtendertig pimpelmezen en het edelhert. Ook meneer de egel was van de partij en kwam schuifelend aangewaggeld. Alleen de dieren die echt in winterslaap waren, hoorden Elsewientje niet.

Van hieraf kun je alles zien. ‘Moet je opletten zegt Bink,’ en hij roept heel hard: 'Hallo'. Elsewientje hoort niets, ze draait haar oortjes helemaal in het rond, maar hoort niets. Helemaal niets. ‘Wacht maar af’, zegt Bink. En na een tijdje hoort ze vanuit de verte: 'Hallo'. ‘Wie roept daar nou terug?’ vraagt ze. ‘Niets, eh niemand, noppes. Dat ben ik,’ zegt Bink.

Het zijn de sneeuwvlokjes die pardoes naar beneden vallen, zomaar uit een wolk boven het grote huis waar Elsewientje woont. Heel veel sneeuwvlokjes lachen zich een hoedje. Ze vinden het fijn om niet in de wolk te moeten blijven. Hé, zegt Elsewientje, vinden jullie het fijn als ik een sneeuwpoes van jullie maak?

De hoop leek nu wel een berg, zo groot was die. Ze wilde wel even voelen hoe zacht die was… Haar vingertje raakte bijna de berg aan toen een grote groep mieren op hun achterpoten druk stonden te gebaren.

De armen van Elsewientje kunnen er niet eens omheen. Terwijl ze de boom vast heeft, hoort ze onder zich iets kraken. Verrast kijkt zij naar beneden. Is het een kleine egel die onder de bladeren scharrelt of misschien wel een bosmuis?... Krakend gaat een stuk schors aan de onderkant van de boom naar buiten open.

De grote goudsbloem waar ze tegen praatte, werd helemaal rood van opwinding en heel zacht kon je horen hoe hij door zijn steeltje heen een liedje floot. Elsewientje rook aan de bloem, zuchtte diep en zong het wijsje mee.

Wie is Elsewientje? Waar woont ze? Waarom kan zij goed luisteren? Haar ronddraaiende poezenoortjes maken dat ze alles hoort. Haar eerste woordje was 'hoor'! De avonturen die Elsewientje mee maakt, prikkelt de fantasie van jou en ieder kind.