Μεγαλύτερο Ελληνικό Πόντκαστ

Σχολιάζουμε τις παλιές (καλές;) σειρές της ελληνικής τηλεόρασης, από Απαράδεκτους μέχρι Σ' Αγαπώ, Μ' Αγαπάς, από Είσαι το Ταίρι Μου μέχρι Κάτω Παρτάλι, από Κωνσταντίνου και Ελένης μέχρι Καφέ της Χαράς, από Σαββατογεννημένες μέχρι Εργαζόμενη Γυναίκα, από Περί Ανέμων και Υδάτων μέχρι Η Απλή Μέθοδος των Τριών (ορίστε;), λες και είμαστε οι αρχισυντάκτες του TV Zapping και του 7 Μέρες TV σωρευτικά, ή ακόμη καλύτερα (χειρότερα;) η Σταματίνα Τσιμιτσιλή επί εποχής Πολύ Μπλα Μπλα που ψύριζε καθημερινά τα νούμερα τηλεθέασης σειρών και εκπομπών ανά τέταρτο τόσο στο σύνολο όσο και στο δυναμικό νεανικό κοινό!

Τρεις οι κανόνες για να επιβιώσεις το απόλυτο πόντκαστ επεισόδιο για ένα από τα πιο επιτυχημένα franchice ταινιών (τρόμου) όλων των εποχών:   1. Να έχεις δει όχι μόνο το πιο πρόσφατο installment, αλλά και τα τέσσερα προηγούμενα, γιατί πρώτον υπάρχουν σπόϊλερ με το τσουβάλι, αλλά και επειδή διαφορετικά δεν θα καταλάβεις Αντίχριστο... εεε... Χριστό.   2. Να φοράς noise-cancelling ακουστικά, ενώ είσαι home alone μες στα σκοτάδια, ώστε να γίνει το σωστό το ορθόδοξο το trigger της αίσθησης πως σε στοιχειώνει ένα φάντασμα κάποιας θείας γριάς (σόρρυ, δεν είναι για μεγαλεία Ghostface η Ψωροκώσταινα).   3. Να μην πατήσεις pause πριν το τέλος, με την πρόφαση ότι θα συνεχίσεις την ακρόαση αργότερα, διότι μέχρι τότε μπορεί να έχεις ήδη αποβιώσει υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.

Όταν πέρα από βασίλισσα των Χριστουγέννων που επάξια με το All I Want For Christmas Is You συναγωνίζεσαι σε δημοφιλία μέχρις και τον Άγιο Βασίλη και τους ταράνδους τους, είσαι και η πιο επιτυχημένη γυναίκα καλλιτέχνις όλων των εποχών (με την προϋπόθεση ότι κάποιος έχει ξεχάσει την ύπαρξη και τα επιτεύγματα της Madonna) με πωλήσεις που ξεπερνούν τις διακόσιες εκατομμύρια σκληρές κοπιές (old school style, συμπεριλαμβανομένων και κασέτων, ε!), όταν δεν έχεις παραμείνει στάσιμη  σε λιμνάζοντα νερά γνωστή μόνο ως το αδιαμφισβήτητο αστέρι της δεκαετίας των '90s με τουλάχιστον ένα νουμέρο ένα σινγκλ στις Η.Π.Α. για κάθε έτος τους, όταν είσαι δηλαδή η πιο φτασμένη στην ιστορία του Billboard Hot 100, ξεπερνώντας ακόμη και τους Elvis Presley και Michael Jackson, όπως και τους Beatles σε διάρκεια εβδομάδων παραμονής στην κορυφή του εν λόγω τσαρτ, όταν έχεις δεκαπέντε ολόκληρους δίσκους γραμμένους πάντοτε με τη δική σου γραφίδα εφοδιασμένους ακόμη και στις πιο αδύναμες σου στιγμές με διαμαντένιο περιεχόμενο και κάποιες φορές μέχρις και με διαμαντένια πιστοποίηση, όταν είσαι μια παγκοσμίου βεληνεκούς σούπερ σταρούμπα βρε παιδί μου, επιβάλλεται οι δύο από τους μεγαλύτερους θαυμαστές σου να ξεπεράσουν κάθε ρεκόρ διαρκείας του δικού τους, αλλά και των υπολοίπων εγχώριων επεισοδίων πόντκαστ, για να μιλήσουν για την πάρτη σου.

«To be, or not to BeQueer?» είναι το ερώτημα που ταλανίζει όλους τους σύγχρονους Άμλετ της επαρχίας, όπως εμάς (ναι, η Θεσσαλονίκη είναι χωριό για τους Βέρους Αθηναίους™ που όταν ρωτούνται που μένουν, απαντούν κοφτά «Κυψέλη», λες και όλοι ξέρουμε απ' έξω και ανακατωτά τις περιοχές της πρωτεύουσας σαν την παλάμη του χεριού μας... but we digress). Όπως εμάς τους επαρχιώτες, λέγουμε λοιπόν, που έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια κάθε ΠΣΚ κατακλυσμένοι από stories από το πιό hyped gay μαγαζί της Αθήνας επιφορτισμένο ενδεχομένως με περισσότερο clout και από το Villa Mercedes στα τέλη των ‘00s, όταν εκτελούσε χρέη DJ εκεί η Ναταλία Γερμανού.  Παρεμπιπτόντως, μετά το κράξιμο στο BeQueer σε βαθμό που θα νόμιζε βασίμως κανείς πως έχουμε χρηματιστεί από τον Φώτη Σεργουλόπουλο, ώστε να επωφεληθεί από την κακογλωσσιά μας το δικό του Shamone Club, σχολιάζουμε την κουλτούρα του Instagram που σε θέλει να ασχολείσαι συνεχώς με αυτό, αλλά επ' ουδένι με μία καθημερινή παρουσία στο main feed, στα σοφά λόγια δηλαδή της Πέγκυ(ς) Καρρά «και έτσι και γιουβέτσι», ενώ, τέλος, εκθιάζουμε το Tinder στον χώρο του gay dating αντιμετωπίζοντάς το ως το next best (damn) thing μετά το συσκευασμένο ψωμί κομμένο σε φέτες.

Hello... it's us, όχι ο Xavier Dolan, και ήρθαμε να μιλήσουμε χωρίς φόβο και πάθος για τον νέο δίσκο της Adele, που αν και λέγεται 30, η ίδια της έχει τα χρόνια του Ιησού Χριστού, που αν και είναι το καλύτερο μέχρι στιγμής άλμπουμ της, δεν έχει εκείνο το κάτι, όχι της Καίτης Γαρμπή, αλλά του Rolling In The Deep, που αν και το στιχουργικό περιεχόμενο του δεν έχει τη βαθύτητα ή βαρύτητα κάποιου ποιήματος της Γενιάς του '30 ή των Ελλήνων χρηστών του Blogger στα μέσα των '00s, σίγουρα ξεπερνάει την παιδική χαρά που χαρακτηρίζει ενίοτε την τέχνη της Taylor Swift, που αν η μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία του, Easy On Me, ήταν έργο κάποιας άλλης τραγουδοποιού, ακόμη και αν η κάποια άλλη ήταν η Mariah Carey (βασικά, ιδίως αν ήταν αυτή στην παρούσα φάση της) θα περνούσε απαρατήρητο έως και θα θεωρούταν ανέκδοτο, που αν και παίζει το παιχνίδι της βιομηχανίας για να πουλήσει χοντρά (pun intended), δεν φτάνει μέχρι τα αίσχη του TikTok για τα οποία θα μπορούσε άνετα να κατηγορηθεί η Madonna, και για τα οποία την κατηγορούμε φυσικά!

Σύμφωνα με τα σοφά λόγια της Taylor Alison Swift, there will be no further explanation (περιγραφή επεισοδίου). There will just be reputation (ατόφιο ουσιαστικό περιεχόμενο για κατανάλωση).

Τουρλουμπούκι θα ήταν μια ταιριαστή ονομασία για τούτο δω το πόντκαστ βάσει του επεισοδίου αυτής της εβδομάδας, δεδομένου ότι πηδάμε από το θέμα των υπανισσόμενων ως gay χαρακτήρων των ταινιών της Disney/Marvel στο νέο πουλέν της πρωινής ψυχαγωγικής ζώνης, Δανάη Μπάρκα, από την βαριεστημάρα που μας προκαλούν τα ριάλιτι της ελληνικής τηλεόρασης στην απογοήτευσή μας για τη SuperBowl εμφάνιση της Madonna το 2012, από την έκπτωση εκ των ουρανίων των τσαρτ καλλιτεχνών όπως οι Macklemore και The Chainsmokers σε αξιολόγηση της πορείας των Ariana Grande, Kelly Clarkson, αλλά και Κωνσταντίνου Αργυρού παραδόξως ως τηλεπερσόνων πλέον, μελών της κριτικής επιτροπής στο The Voice, και από την πρωτοτυπία για την εγχώρια δισκογραφία του τραγουδιού Στην Πυρά (ναι, δεν λέγεται «Τσούλες») της 'Άννας Βίσση, που γράφτηκε μάλιστα από τη δημιουργό του Μίλα Μου Βρώμικα, όπου και ερμηνεύτηκε δεόντως στο τελευταίο επεισόδιο, μέχρι την αποτίμηση μιας άλλης παλιάς σειράς του Μέγκα, Ώρα η Καλή και ειδικότερα της συμμετοχής σε αυτήν του Δημήτρη Βλάχου και των κοιλιακών του.   Υ.Γ. Αν πιστεύεις ότι θα ήταν καλύτερος τίτλος επεισοδίου το «Τόσης & Πέτρος: Chaotic» σαν το ομώνυμο ριάλιτι και EP δίσκο των ανέμελων νεονύμφων τότε, Britney Spears και Kevin Federline, φτύσου κουνήσου, γιατί μάλλον είσαι ματιαγμένο!

Σαν το μικρό φαντασματάκι της Καίτης Γαρμπή ή σαν την Jamie Lee Curtis στην ομώνυμη ταινία για τους λιγότερο φαν των ελληνάδικων, ερχόμαστε αυτή τη βδομάδα ως γνήσια θύματα της αμερικανικής ποπ κουλτούρας, για να γιορτάσουμε το Χάλογουιν ή Ημέρα των Αγίων Πάντων ή ψωμοτύρι σειρών φαντασίας σαν τα Charmed και Buffy The Vampire Slayer, αλλά και κωμωδίας σαν τα Brooklyn Nine Nine και Community. Μιας γιορτής τελοσπάντων που ναι μεν δεν την είχαμε και στο χωρίο μας, εκτός αν μετράει μόνο καμιά γύρα του παιχνιδιού της κολοκυθιάς, που μπορεί όμως στο εγγύς μέλλον να πάρει και εντός συνόρων τη θέση του σημαντικότερου γεγονότος του τέλος Οκτωβρίου από την παρέλαση των Ελληνόπουλων ολούθε για την εθνική επέτειο του Όχι.   Την τιμητική τους έχουν προφανώς τόσο οι Neve Cambell, Sarah Michelle Gellar και Jennifer Love Hewitt ως τα αρχέτυπα των scream queens των '90s, πολύ πριν την Emma Roberts στην ομότιτλη σειρά του Ryan Murphy, με τη συμμετοχή τους σε κλασικές πλέον ταινίες, όπως Scream και I Know What You Did Last Summer, όσο και η Anna Faris στα διάφορα Scary Movie. Δεν θα μπορούσαμε βέβαια να παραλείψουμε να αναφερθούμε στον τηλεμαραθώνιο στυλ Ρούλας Κορομηλά στον οποίο έχει καταλήξει να μετατραπεί το American Horror Story, αλλά και να εκτιμήσουμε πρόσφατες ταινίες τρόμου, όπως τα Cabin in the Woods, Hereditary και Midsommar, που μας χαρίζουν κάτι περισσότερο καλλιτεχνικά από τα splatter των αρχών  της δεκαετίας των '00s, Saw και Final Destination.  Υ.Γ. Boo, you whores!

Tell you something, gurl(s)? Λίγο στο αναμεταξύ μας, επί τη αφορμή της πρώτης πανελληνιας τηλεοπτικής μετάδοσης της από το Σταρ, η επίσης πρώτη κινηματογραφική προσπάθεια των Lady Gaga και Bradley Cooper, της μεν ως ηθοποιού και του δε ως σκηνοθέτη/σεναριογράφου/«όλα τα πιάνω, όλα τα μαχαιρώνω» καλλιτέχνη είναι απλώς κακή, και ούτε καν με την έννοια του κακού που μετατρέπεται με την πάροδο του χρόνου σε αξιολάτρευτο camp, όπως συνέβη με το Glitter. Διότι σε αντίθεση με την κολοσσιαία αποτυχία της Mariah Carey που θύμιζε κάτι από ζώο σκοτωμένο στη μέση του δρόμου πάνω από το οποίο δεν μπορείς να παρείς τα μάτια σου, αν και σε αηδιάζει, το σύγχρονο remake του Ένα Αστέρι Γεννιέται ελληνιστί αντιμετωπίζεται ως επιτυχία τάχα μου δήθεν ποιοτική, εντός του εμπορικού καλουπιού της φυσικά, και με τη σφραγίδα των βραβείων Όσκαρ μάλιστα, που μάλλον παρασύρθηκαν από τα «Wooaaah ahh ahh ah ahhhhhh. Ahhhhh ahhh ah ah ahhahhhhh ahhhhhhh» φωνητικά της Γκάγκως και των λοιπών αξιαγάπητων στιγμών του συνοδευτικού soundtrack δίσκου.  Παρεμπιπτόντως με το κράξιμο/θάψιμο/κατινάζ δίχως φειδώ πάνω τόσο στις υποκριτικές δυνατότητες της πρωταγωνίστριας που περισσότερο για τριταγωνίστρια μας κάνει, όπως η Πέγκυ Καρρά σε μια σκηνή στους Δυό Ξένους που περνούσε πίσω από την Ντίνα Κώνστα, όσο και στη σεναριογραφική ή τελοσπάντων στην αυτοσχεδιαστική επιλογή, οι κεντρικοί χαρακτήρες της Ally και του Jackson να μην έχουν καμία εξέλιξη, βάθος ή ενδιαφέρον σε σημείο που η ολιγόλεπτη εμφάνιση κάποιων drag queens να κλέβουν την παράσταση, ακριβώς όπως ορθώς διδάχθηκαν στο RuPaul's Drag Race, εκτιμούμε σχεδόν ανήμερα της πέμπτης επετείου του τον εναλλακτικό δίσκο της Mother Monster και προπομπό του ήχου του Shallow, Joanne ―Hey, we just wanted to take another look at it! Λιγότερο παρεμπιπτόντως σχολιάζουμε το πως η Taylor Swift εμπνεύστηκε να ηχογραφήσει το 1989 μετά την αποτυχία του Red να αποσπάσει κάποιο βραβείο από τα GRAMMYs το 2014, αλλά και πως πήρε και πάλι το άιμα της πίσω μετά τη χλιαρή αποδοχή από την ίδια αυτή ακαδημία του πιο ριψοκίνδυνου δίσκου της, Reputation, με το χλιαρό ―σε περιεχόμενο αυτή τη φορά, Lover. Γιατί there can be a hundred people in the room και η Tay-Tay δεν θα αισθανθεί πλήρης, μέχρι να αποδείξει ότι είναι καλύτερή τους σε όλα!

Από πάνω σαν σχολιασμός παλιών τηλεοπτικών σειρών, όπως τα The Mindy Project, Glee, Homeland και Veep. Από κάτω σαν αποτίμηση παλιών ποπ τραγουδιών, όπως αυτά του Pink Friday: Roman Reloaded της Nicki Minaj, το Telephone και το Paparazzi της Lady Gaga, αλλά και το Videophone της Beyoncé. Από αριστερά μεν σαν θαυμασμός για τα girl groups της K-Pop (σόρρυ, BTS), από δεξιά δε σαν κατσάδα για τις fatphobic δήλωσεις πως η Adele έγινε όμορφη μόνο από τότε που έχασε κιλά. Από πίσω, τέλος, σαν παιχνίδι-κουίζ ερωτήσεων, όπως της καθημερινής πρωινής εκπομπής του Zoo Radio 90.8. Όχι, δεν είναι ούτε χελιδόνι, ούτε αεροπλάνο, ούτε η Wonder Woman, είναι το επεισόδιό μας χωρίς κεντρική θεματική αυτή τη βδομάδα!

What are we doing here? Μα φυσικά, αποδομούμε κομμάτι-κομμάτι τι λατρέυουμε, τι μισούμε αλλά και τι μισούμε να λατρεύουμε από την τοπ κωμική σειρά του Netflix.  What's that? Δεν είναι απλώς κωμωδία, γιατί όλοι οι χαρακτήρες κατά τη διάρκεια της πλοκής απέκτησαν στοιχεία που περισσότερο προσιδιάζουν σε κάποιο δράμα σχετικό με ψυχολογικά τραύματα; What's that? Πώς γίνεται μια σειρά με πρωταγωνιστές κινούμενα σχέδια να πέτυχε ανάλυση κοινωνικών σχέσεων και ανθρώπινων συμπεριφορών καλύτερα από τα μη μου άπτου δημιουργήματα των τελευταίων ετών της καλωδιακής τηλεόρασης (Mad Men μην μας εξάπτεσαι, εσυ εξαιρείσαι, α πάγαινε να πίεις ένα ουισκάκι); What's that? Οι πιο αστείοι άνθρωποι συνήθως είναι οι πιο θλιμμένοι, όπως θα διάβαζε και κάποια ανάρτηση της σελίδας του Facebook, «Η Απιστία Δεν Είναι Μαγκιά, Είναι Αυτοταπείνωση!»; What's that? Κούρασε λίγο αυτή η περιγραφή επεισοδίου με το μοτίβο ενός αστείου της Princess Carolyn, σχεδόν όσο τα λογοπαίγνια με έκταση σιδηροδρόμου της ίδιας, οι επιχειρηματικές μηχανορραφίες του Todd, η αναβλητικότητα της Diane, η ολοένα αυξανόμενη σε επίπεδα Joey του Friends χαζομάρα του Mr. Peanutbutter, και οι επαναλαμβανόμενες καταστροφικές τάσεις του ίδιου του BoJack (Horseman, obviously!), όλα μαζί τοποθετημένα σε ένα όμορφο σύνολο με έναν φιόγκο απάνω του;

Το Καλοκαίρι του 2021 ήλθε και παρήλθε, αλλά οι καθαρόαιμες ή σχεδόν επιτυχίες που κυκλοφόρησαν κατά τη διάρκειά του ενδεχομένως να συνεχίσουν να ζουν ανάμεσά μας, όπως ακριβώς προμήνυε ο τίτλος που έδωσε η ελληνική τηλεόραση στο Queer As Folk για τους gay χαρακτήρες του. Τρανό παράδειγμα η Dua Lipa με το Future Nostalgia της, το οποίο αν και κυκλοφόρησε στις αρχές της πανδημίας τον Απρίλιο του 2020 παραμένει ακόμη τόσο φρέσκο, όσο οι πρόσφατοι δίσκοι των ήδη φτασμένων Billie Eilish και Lorde, αλλά και των φρεσκαδούρων Olivia Rodrigo και Lil Nas X. Η Billie Eilish από τη μία θέλει να μας πείσει πως είναι Happier Than Ever, αλλά περισσότερο μας δίνει την εντύπωση του same old, same old, ενώ η Lorde δεν χρειαζόταν να εξαφανιστεί από προσώπου γης προκειμένου να αντιληφθεί τη δύναμη του Solar Power, απλώς μπορούσε κάλλιστα να παίξει πόκεμον με κεντρικό της companion τον Bulbasaur. Η Olivia Rodrigo από την άλλη προσπαθεί να μπει στα παπούτσια της Taylor Swift ως η νέα έφηβη singer-songwriter, που όμως δανείζεται υπερβολικά από άλλους, άρα δεν είναι και τόσο SOUR όσο νομίζει, ενώ ο Lil Nas X δεν μπαίνει καν στον κόπο να φορέσει τα  παπούτσια των προπομπών του στην Hip-Hop/RnB μουσική σκηνή, μια χαρά του κάνουν οι γόβες της μάνας του που δοκίμαζε παιδιόθεν, όταν τον αποκαλούσαν ακόμη Montero.

Δέκα χρόνια μετά το τέλος της πρώτης σεζόν τοποθετούμε στο εδώλιο του δικαστηρίου μας την πιο δημοφιλή σειρά του HBO (συγγνώμη The Sopranos, τουλάχιστον στην Ελλάδα ο κόσμος νομίζει ακόμη ότι είσαι κάποιο spin-off του Glee), που άλλαξε το παιχνίδι. Αφενός μεν με τον θάνατο ενός μέχρι τότε κεντρικού ήρωα δημιουργώντας έτσι το αίσθημα πως κανένας χαρακτήρας δεν είναι πλέον ασφαλής, όπως ακριβώς δηλαδή και εμείς οι κοινοί θνητοί του πραγματικού κόσμου δίχως δράκους (DRACARYS!). Αφετέρου δε με την επιβεβαίωση πως η επόμενη σειρά που θα δημιουργούσε θεωρίες συνωμοσίας α λα Lost (ή Στο Παρά Πέντε για τους λιγότερο φαν των αμερικανιών) δεν θα ερχόταν από την broadcast τηλεόραση και δια χειρός του J.J. Abrams (συγγνώμη Fringe... ή Φράντζα, όπως θα ήταν μάλλον η απόδοση του τίτλου σου στα ελληνικά από το Σταρ), αλλά από ένα τηλεοπτικό δίκτυο που είναι διαθέσιμο μόνο στο ένα τέταρτο των νοικοκυριών στις Ηνωμένες Πολιτείες, για να μην γίνει καλύτερα μνεία για την Ελλάδα (αν και είχε μια κάποια επιτυχία η προβολή του στον ΣΚΑΪ πριν ο σταθμός γίνει το σπίτι του Big Brother και του Survivor ― καλά να 'ναι ο «θείος» του thepirateybay γενικά), μα και από τα χέρια ενός διδύμου σεναριογράφων που εν τέλει αποδείχτηκε χειρότερο και από τον Ryan Murphy (γνωστός για την τάση του να παρατάει τις σειρές του που αρχίζει με μεράκι, αλλά τελειώνει με βαρεμάρα επιπέδου Ελένης Μενεγάκη μετά από εικοσιπέντε χρόνια στο κουρμπέτι).  Όσα και αν του σούραμε (και του σούραμε πολλά, ζωή και φαρμάκι να  'χουμε), δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως [it] started it all... in a different way, όπως θα έλεγε και η Valerie Cherish.

Για να γιορτάσουμε την επιστροφή μας μετά από ένα «σύντομο» καλοκαιρινό hiatus, και με αφορμή την εικοστή επέτειο της Εντεκάτης Σεπτεμβρίου, όπως και της κυκλοφορίας της ταινίας και του συνοδευτικού soundtrack δίσκου Glitter, των δυο μεγαλύτερων καταστροφικών γεγονότων της αμερικανικής ιστορίας του 21ου αιώνα δηλαδή, αποφασίσαμε να μιλήσουμε για τα σπουδαιότερα comeback stories της Ποπ (όχι, το «Κάνω Καμ-Μπακ» της Άντζελας Δημητρίου δεν συμπεριλαμβάνεται).

Παλιά μας τέχνη κόσκινο, ελλείψει συμπαγούς θεματολογίας να καταπιαστούμε με τις νέες κυκλοφορίες της Ποπ πριν δέκα μέρες, σε ένα επεισόδιο που άλλο όμοιό του σε επίπεδο επικαιρότητας που θα ξεχαστεί πριν καν το Pride Month εκπνεύσει, μόνο το The Daily Show του John Stewart έχει γνωρίσει. Η επιστροφή της Lorde με την παραγωγή του πασπαρτού Jack Antonoff, τον οποίον δεν θα απαρνίοταν ούτε αν σήμαινε, πως θα επανερχόταν στη ζωή ο George Michael για να της δώσει συγχαρητήρια που εμπνεύστηκε το Solar Power από το Freedom, το καινούριο σινγκλ της Mariah Carey που δεν είναι και τόσο φρέσκο τελικά τουλάχιστον όσον αφορά τη χρονολογία σύνθεσής του, αν κρίνουμε από το γεγονός οτι γράφτηκε όταν τα διδυμάκια της ήταν ακόμη #dembabies, αλλά κυκλοφόρησε πάνω που άρχισαν τις προετοιμασίες για το sweet sixteeen πάρτυ τους, η νέα προσπάθεια της Marina (τέως and the Diamonds) να δημιουργήσει το ρεύμα της πάλαι πότε Electra Heart με το Ancient Dreams in a Modern Land που ίσως κατέφθασε λίγο πρόωρα ωσάν εφταμηνίτικο, η επανεκτέλεση του Marry The Night της Lady Gaga από τα χεράκια της Kylie Minogue για τα δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του Born This Way που δυστυχώς θυμίζει κάτι από Glee και όχι από Abbey Road Sessions, η ανακάλυψη του νέου Πλανήτη Her από τη Doja Cat με τα δυο νέα σινγκλ της που κοντράρουν στα ίσα την επάνοδο της Megan Thee Stallion με μια παλιά της περσόνα που δεν γνωρίζαμε καν ότι διέθετε, δεδομένου ότι μόλις μάθαμε την ίδια της, αλλά και η δυσκολία της Billie Eilish να επαναλάβει την επιτυχία του Bad Guy με τις νέες κυκλοφορίες της πριν την έλευση του «Make It Or Break It» δεύτερο δίσκου της, μάλλον λόγω της ανόδου της Olivia Rodrigo στα λημέρια της κορυφής του Spotify.   Επιστροφές-καταστροφές, λοιπόν!

«The One Where We Have Too Many Opinions And Can’t Shut Up About Them» θα μπορούσε επίσης να ήταν ο τίτλος τούτου δω του επεισοδίου, αν βρισκόταν στο extended cinematic universe της πιο δημοφιλούς κωμωδίας-sitcom όλων των εποχών, του Friends. Με αφορμή την πρόσφατη επανένωση στο HBO MAX, καταπιανόμαστε με το πως η Rachel είναι η όχι και τόσο αφανής πρωταγωνίστρια σε ένα κατά τ’  άλλα πραγματικό ensemble καστ ηθοποιών, αλλά και με το ανυπέρβλυτο κωμικό timing της Jennifer Aniston που κυριολεκτικά τα ‘δωσε όλα και σχεδόν έμεινε στον άσσο, με το πως η αλλόκοτη Phoebe δικαιολογείται να κάνει παρέα με τις υπόλοιπες συμβατικές δευτεράντζες, αν και οι σεναριογράφοι ουκ ολίγες φορές δεν ήξεραν πως να διαχειριστούν την ταλεντάρα της Lisa Kudrow που κατάφερνε παρόλα αυτά να κλέβει σε κάθε ευκαιρία τη σκηνή, με το πως η κληρονομιά της μαμάς όλων, Monica, ειναι δυστυχώς το fat suit παρά τις άλλες στιγμές διαμαντάκιά της (σ.σ. δες την μεθυσμένη στα τριακοστά γενέθλιά της), αλλά και πως θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί η καριέρα της Courteney Cox, αν δεν ήταν έγκυος το 2004 (οκ σεξισμός, οκ μισογυνισμός, οκ δυο μέτρα και δυο σταθμά), με το πως o Ross είναι από τους πιο κακογραμμένους, προβληματικούς και μισητούς χαρακτήρες γκόμενους παρά το μεγαλείο του David Schwimmer, με το πως o Joey κατάντησε στα τελειώματα ένα κακέκτυπο των πρώτων σεζόν, πράγμα που συνεχίστηκε και στο άσωτο ομώνυμο spin-off του, που κανείς, ούτε καν ο Matt LeBlanc, δεν θέλει να θυμάται πλέον, και με το πως ο Chandler είναι ουσιαστικά ο ίδιος ο Matthew Perry, αλλά χωρίς τον εθισμό σε κοκαϊνη, παρά μόνο στο κάπνισμα και στο πορνό με καρχαρίες. Δεν ξέρουμε αν φταίει που το Σταρ έχει προβάλει τη σειρά σε επανάληψη λίγο λιγότερο από ό,τι ο Αντέννα το αιωνόβιο, αειθαλές και φυλλοβόλο Κωνσταντίνου και Ελένης, ή που η Jennifer Aniston είναι ελληνικής καταγωγής και το βαφτιστικό της είναι Γενοφέβα, αλλά σίγουρα δεν αμφιβάλλουμε ότι θα είναι εκεί για μας, όπως λέει και το theme song, βρέξει-χιονίσει στον αιώνα τον άπαντα, σαν απαλό κουβερτάκι ένα χουχουλιάρικο μεσημεροαπόγευμα του φθινοπώρου που κάπως τον έχουμε γλυκοπάρει στον διθέσιο καναπέ σε μια περίεργη στάση που θυμίζει ορνιθοσκάλισμα νηπίου που μόλις έμαθε να γράφει το σίγμα κεφαλαίο.  (Υ.Γ. Τελικά, they were on a break, αλλά παραμένει ασυγχώρητος ανεπιστρεπτί!)

Το αντίστοιχο του «Πού ήσουν την Εντεκάτη Σεπτεμβρίου;» των Νεοϋορκέζων, για τους απανταχού gay εφήβους του 2011 είναι το «Που ήσουν την Εικοστή Τρίτη Μαΐου», δηλαδή την ημέρα της επίσημης κυκλοφορίας του Born This Way.    Ακριβώς δέκα χρόνια μετά, θυμόμαστε την πραγματική απαρχή τούτου του era ήδη πριν την σαρωτική βραδιά του Bad Romance και του Meat Dress στα VMAs του MTV το 2010, τις πρώτες εντυπώσεις από το άκουσμα του ομώνυμου με τον δίσκο πρώτου σινγκλ τον Φεβρουάριο της επόμενης χρονιάς, όπως και τα παρασκηνιακά δράματα που ακολούθησαν αργότερα πίσω από το αρχικό βίντεο κλιπ για το The Edge of Glory που ποτέ δεν είδε το ίδιο του το φως του ήλιου ή της δόξας. Αν και δηλώνουμε χωρίς φόβο και πάθος ότι το You & I, μολονότι ροκομπαλάντα της country ο Θεός (aka o Taylor Kinney στο βίντεο κλιπ) να το κάνει, άξιζε να επιλεγεί ως σινγκλ στη θέση του καθαρόαιμου EDM κομματιού, Scheiße, προσπαθούμε να ξαναγράψουμε την ιστορία, αναδιοργανώνοντας από την αρχή όλο το era, επιλέγοντας διαφορετικά σινγκλ που είτε θα είχαν εξαναγκάσει την ανερχόμενη τότε Adele να ρολαρει στον πάτο του Τάμεση της μαμάς πατρίδας μια για πάντα, είτε θα είχαν καταρρακώσει έτι περρισσότερο τη Lady Gaga καθιστώντας την έτσι τη φαγωμένη από τη μαρμάγκα Paula Abdul και όχι την ανεξίτηλη Madonna της γενιάς της. Και ναι, μπορεί πολλά να έχουν ειπωθεί για την Ben-Hur διάρκεια του βίντεο κλιπ του Marry The Night ειδικά και για την προώθηση του ως σινγκλ γενικά, αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως οι ιδιαίτεροι εναρκτήριοι στίχοι και ο κακός χαμός του τελευταίου ενός λεπτού άξιζαν περισσότερο από όλες τις εκατομμύρια πωλήσεις στο iTunes και θεάσεις στο YouTube του Firework της Katy Perry.    Ενδεχομένως η προφητεία/προπαγάνδα της Lady Gaga ότι επρόκειτο για τον «δίσκο της δεκαετίας» να μην ευδοκίμησε όσον αφορά τα τσαρτ ή τους φαν που ήθελαν απλώς δέκα ακόμη Just Dance και Poker Face, αλλά για όσους το αγάπησαν είναι όντως σαν a tan that you never lose.

Αυτό το επεισόδιο-αναδρομή στην εποχή που όλη η Ελλάδα ήμαστε από κοινού ένας διακεκριμένος γιουροβιζιονολόγος, τα έχει όλα σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που θα προκαλούσε ακόμη και το μπράβο του γνωστού δημοσιογράφου, ανέκαθεν μέλους πάνελ κουτσομπολίστικης εκπομπής και εθνικής μασκότ του ευρωπαϊκού διαγωνισμού τραγουδιού, Γιάννη Πουλόπουλου.    Από τη συμμετοχή των Antique με το Die For You το 2001 μέχρι την ερμηνεία του Mambo από την Έλενα Παπαρίζου στον τελικό του 2006 που ποτέ κανείς δεν είδε στην ΕΡΤ, γιατί κάπως έπρεπε να βγουν τα σπασμένα από τις διαφημίσεις για τον μισθό της συμπαρουσιάστριας της βραδιάς, Μαρίας Μενούνος. Από το ξεμάλλιασμα της Πέγκυ Ζήνα με την ελληνική επιτροπή το 2002 που αντί για το Love Is A Beautiful Thing προτίμησε το S.A.G.A.P.O. του Μιχάλη Ρακιντζή μέχρι τη σύγχυση του αυτού καλλιτέχνη με τον συνονόματο συμπαρουσιαστή της Χριστίνας Λαμπίρη στο Σούπερ Σταρ.  Από το πως η Σερτάμπ κατασπάραξε τη Μαντώ το 2003, μέχρι το πως η Ρουσλάνα έτρωγε με τα μάτια της σε κάθε ευκαιρία τον Σάκη Ρούβα το 2004, ο οποίος με τη σειρά του έφαγε ένα μικρόφωνο στο κεφάλι τη στιγμή της περίφημης κωλοτούμπας του, αφού δεν μπορούσε να φάει και τίποτε άλλο, ώστε να είναι οι κοιλιακοί τούμπανο. Από το πως ο Κωνσταντίνος Χριστοφόρου το 2005 νόμιζε ότι θα βγει δεύτερος πίσω από το My Number One μέχρι τον αποκλεισμό της Κύπρου από τη βραδιά του τελικού στον αιώνα τον άπαντα ως την ανάσταση κυρίου που προκάλεσε η Ελένη Φουρέιρα με το Φουέγκο. Από τις φημολογίες για το κόστος του φορέματος της Άννας Βίσση το 2006, μέχρι το εύλογο ερώτημα του αν ο Σαρμπέλ είναι δικιά μας, και αν ναι, τότε γιατί διέπραξε εκείνο το έγκλημα πολέμου κατά της αισθητικής το 2007. Από την εθνική υπερηφάνεια που προκάλεσε το τσιφτετέλι της Καλομοίρας το 2008 μέχρι την εθνική ντροπή του ζεϊμπέκικου του Λούκα Γιώργκα το 2011. Από την προφητεία ότι η δεύτερη προσπάθεια του Σάκη Ρούβα το 2009, όπως εκείνη της Έλενας Παπαρίζου προηγουμένως, θα έφερνε και πάλι την πρωτιά στη χώρα μέχρι την κατάρα που όλες οι συμμετοχές της από το 2010 και εφεξής είναι η μία πιο ξεχασμένη από την άλλη.    Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθουύμε στο feud που μόνο με εκείνο της Bette Davis και της Joan Crawford μπορεί να συγκριθεί, μεταξύ της Δάφνης Μπόκοτα και της Αλεξάνδρας Πασχαλίδου το 2005, όπως και στο αμίμητο – τουλάχιστον πριν τη Συμφωνία των Πρεσπών – «Καλή επιτυχία, Μακεδονία» της Μαρίας Μπακοδήμου με τη σιωπηρή έγκριση/σιγοντάρισμα του Φώτη Σεργουλόπουλου. Αυτά και άλλες πολλές ιστορίες για αγρίους… λάτρεις του «πανηγυριού» της Eurovision που μέχρι πρότινος για τουλάχιστον μια βδομάδα κάθε Μάη μας ένωνε όλους σαν τελικός Euro 2004.

Αυτή τη βδομάδα το Μεγαλύτερο Ελληνικό Πόντκαστ™ μετατρέπεται στο Chart Show – Your Countdown με τη Ναταλία Γερμανού και παρουσιάζει με μια μικρή χρονοκαθυστέρηση ενάμιση έτους την απόλυτη decade-end λίστα με την καλύτερη Ποπ μουσική της προηγούμενης δεκαετίας, συν του 2020 για να μην μείνει παραπονεμένο το καημένο, τόσα και τόσα πέρασε.   Στο πνεύμα του «I got to choose, nothing to lose» του Alejandro της Lady Gaga βλέπουμε ποιο κομμάτι από τα εκατομμύρια που κυκλοφόρησε η Rihanna το 2010 μας καθόρισε, ποια μπαλάντα της Adele μας έκανε να κλάψουμε με μαύρο δάκρυ και να φάμε παγωτό από την οικογενειακή συσκευασία το 2011, με ποιο κομμάτι της Ελένης Φουρέϊρα έκαναν κέφι οι πρωτοετείς φοιτητές στα πάρτυ της επόμενης χρονιάς, και με ποιο την παραεπόμενη φαντάζονταν πως ήταν ακόμη στα μισά της εφηβείας σε πόλεις που δεν θα δούμε ποτέ στην οθόνη σινεμά σαν άλλες Lorde. Όπως το 1989 της Taylor Swift ήταν ο απόλυτος ποπ δίσκος του 2014/15, έτσι και το ANTI της Rihanna κατέκτησε επάξια το 2016, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι κέρδισαν και τις ανάλογες εντυπώσεις στο επίπεδο των σινγκλ (εδώ γελάμε). Πως αναμετριέται το 2017 η επιστροφή της Lorde και του Green Light μελοδράματός της με το ξεκίνημα της Dua Lipa και των New Rules της, πως το 2018 το λανσάρισμα της Lady Gaga ως νέας Barbra Streisand με το Shallow συγκρίνεται με την αυτοανακήρυξη της Nicki Minaj ως καλοφορμαρισμένης γαλαζοαίματης Chun-Li, και τέλος πως αντέχει το 2019 η Lana Del Rey απέναντι στο νέο It-Girl της μελαγχολίας, Billie Eilish;

Απέναντι στους αρνητές της COVID-19, της χρήσης μάσκας και των εμβολίων έρχεται το Μεγαλύτερο Ελληνικό Πόντκαστ™ για να αποδεχθεί τις πιο δημοφιλείς θεωρίες συνωμοσίας που περιτριγυρίζουν τις αγαπημένες μας τραγουδίστριες της Ποπ και όχι μόνο!   Μήπως η τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε για την κλωνοποίηση του σκυλιού της Barbra Streisand εφαρμόσθηκε και για την κλωνοποίηση της Britney Spears το 2005, αλλά όχι για την περίπτωση της Avril Lavigne που απλώς αντικαταστάθηκε από την μέχρι πρότινος body double της μετά την κυκλοφορία του The Best Damn Thing;  Ποια χρειάστηκε να δολοφονηθεί ώστε η Lady Gaga να γνωρίσει και το κανονικό fame πέρα από το The Fame; Τι κρυβόταν πίσω από τον εξευτιλισμό από μέρους του Kanye West της Taylor Swift στα MTV VMAs του 2009 πέρα φυσικά από το ότι η Beyonce είχε ένα από τα καλύτερα βίντεο κλιπ όλων των εποχών; Μήπως άραγε η κατάρα των πρωταγωνιστών του Glee πιάνει και εμάς που το παρακολουθούσαμε στο λύκειο, και αν ναι, ο καλός Χριστούλης μπορεί να μας βοηθήσει; Πώς μια δολοφονία από έναν παλαίμαχο Αφροαμερικανό παλαίμαχο σταρ του Αμερικανικού Ποδοσφαίρου στο Brentwood της California το μακρινό 1995 συνδέεται με την δημοφιλία της Kim Kardashian και του λοιπόυ clan; Γιατί δεν χρειάστηκε να πάθει τίποτα κακό η Mariah Carey πριν η Ariana Grande φτάσει επιτέλος στο νούμερο ένα του Billboard Hot 100 με το Thank U, Next? Και γιατί το Umbrella είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της Rihanna στη Μεγάλη Βρετανία, πέρα από το γεγονός φυσικά ότι σου κολλάει στο κεφάλι σαν Μπαμπαλού τσιχλόφουσκα στα μαλλιά;    Μεταξύ αυτών εξετάζουμε αν σχεδόν έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του το Chromatica κρατιέται σαν καλό κρασί ή σαν το γάλα που ξέχασε έξω από το ψυγείο η Gwen Stefani στο The Sweet Escape, αλλά και γιατί το Happy Endings δεν το θυμάται πια ψυχή ζώσα πέρα από το ήμισυ τούτου του podcast και του υπεύθυνου του ABC που το ανανέωσε για τρεις σεζόν και μάλλον απολύθηκε εξαιτίας της απόφασης του αυτής. Και φυσικά ένα άκυρο, αλλά θεμιτό (;) χώσιμο στη Beyonce και σε όλα τα βραβεία της πολυετούς καριέρας της που μαντεύουμε κοσμούν την κρυσταλλέρια της μάνας της στο σένιο ράντζο της στο Texas.

Όλοι εμείς που λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη επίσης σύκα *wink-wink*, συχνά πυκνά προκειμένου να πάρουμε δύναμη σε μια δύσκολη προσωπική στιγμή βαυκαλιζόμαστε, ότι εφόσον η Britney Spears επιβίωσε το 2007, τότε ίσως μπορέσουμε προς το παρόν να τα καταφέρουμε κι εμείς. Όμως επειδή τίποτα δεν έχει τέλος και ο μάταιος τούτος κόσμος όχι διαόλου κάλτσα, διαόλου κατίμαυρο ματ καλσόν σε τσακουνάρα γόβα στιλέτο είναι, τα νράβαλα της Πριγκίπισσας της Ποπ (το έχει αποδεχθεί και η Madonna αφού!) συνεχίζονται ακόμη και σήμερα, και γι’ αυτό ένα είναι το σύνθημα που όλους μας ενώνει: «#FreeBritney, #FreePalestine, #FreeCyprus & #FreeTheMeansOfProduction».  Μετά το deep dive του νέου ντοκιμαντέρ των New York Times στη ζωή της «Miss American Dream since she was seventeen» με έμφαση στο ζήτημα του conservatorship, ακολουθεί το Μεγαλύτερο Ελληνικό Πόντκαστ™ για να δικάσει θεούς και δαίμονες, δηλαδή τον πατέρα της, τον Justin Timberlake, και το λοιπό κακό συναπάντημα που της έχει αφαιρέσει όλη τη δημιουργικότητα, το πάθος και τη ζωντάνια (go off, ταυτολογία!) των πρώτων δέκα χρόνων της καριέρας της μετατρέποντάς την από το 2008 και εφεξής σε μια διεκπαιρεωτική πλαστική κούκλα, ή όπως θα ‘λεγε και η ομοιοπαθούσα Mariah Carey, σε ένα μηχάνημα αυτόματης ανάληψης, αλλά με περούκα.  Παράλληλα, σχολιάζουμε τις προ δεκαετίας εξελίξεις στο Game of Thrones, αναρωτιόμαστε με αφορμή αφενός το Κάψε Το Σενάριο και το Saturday Night Live, και αφετέρου το Κωνσταντίνου και Ελένης και το I Love Lucy, αν η ελληνική τηλεόραση είναι μόνο κλόπυ-πέιστ ή αν τελοσπάντων υπάρχει ή όχι παρθενογέννεση στην τέχνη, μαθαίνουμε ότι η Trisha Paytas όχι μόνο αυτοδιεγνώσθη με διασχιστική διαταραχή ταυτοτητας και άρχισε podcast με τον μπατζανακοκουνιαδογαμπρό της, αλλά θέλει να γίνει η νέα κολλητούλα της Miss Bad Media Karma ως άλλη Paris Hilton, κράζουμε όχι με το γάντι την Jennifer Lopez, και λυπούμαστε που η Janet Jackson δεν είναι πια εδώ (το εδώ του Billboard Hot 100 φυσικά, καλά να ‘ναι η κοπέλα, να χαίρεται το παιδάκι της).

How soon is now για να κουτσομπολέψουμε για την πρώτη μας τηλεοπτική αγάπη και παντοτινή; (ναι βεβαίως, η ΙΟΝ Αμυγδάλου αποτελεί τον πρώτο σπόνσορα του Μεγαλύτερου Ελληνικού Πόντκαστ™) Πριν την ολοκληρωτική αφιέρωση των gay ψυχών μας σε αμερικανίδες τραγουδίστριες της ποπ μουσικής σκηνής, υπήρχαν ήδη κάθε Σαββατοκύριακο τον Χειμώνα και κάθε βράδυ το Καλοκαίρι, οι Μάγισσες στο Σταρ, τίτλος που μαντεύουμε είχε προταθεί από την τοπ μεταφράστρια όλων των εποχών Νατάσσα Συρεγγέλα, που ας μας πει επιτέλους σε τι ΔΕΝ έχει κάνει απόδοση διαλόγων! Κάποιος πιο πονηρεμένος θα έλεγε ότι οι αδερφές Halliwell κατά κόσμον Charmed Ones, κατα πιο κόσμον το τρίο (ή και καρέ της ντάμας ενίοτε) του The Power of Three Will Set Us Free, αποτέλεσαν τις original εγγονές των (αναρχοκουηρβίγκαν) μαγισσών που η πατριαρχία δεν κατάφερε να κάψει. Μεταξύ εκδηλώσεων αγάπης για την αγαπημένη μας αδερφή (pun intended) και για τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές της σειράς, κράζουμε το κοντό κούρεμα της Alyssa Milano και την απογοητευτική προσθήκη της Kaley Cuoco στην ακόμη πιο απογοητευτική όγδοη σεζόν, μαλώνουμε τη Shannen Doherty που δεν μας έκανε ποτέ τη χάρη (ξέρει αυτή!), αποκαλύπτουμε behind-the-scenes πληροφορίες που μέχρι και η Holly Marie Combs έχει λησμονήσει, και που η Rose McGowan δεν εδέησε ποτέ να μάθει, και τέλος λέμε και έναν καλό και γλυκύ πάντοτε λόγο για το reboot του The CW. Το pop culture μπουγιουρντί της εβδομάδας συμπληρώνουν αναφορές στο Game of Thrones, στον Λάκη Λαζόπουλο και στη Σούπερ Κατερίνα!

Άραγε, τι είναι πιο στερεοτυπικά gay από το να συζητάς για γυναίκες τραγουδίστριες της ποπ; Ειδικά, όταν συγκρίνεις τα επιτεύγματα της αξιέπαινης καριέρας της καθεμίας προσπαθώντας να βρεις ρωγμές, που θα καταρακώσουν τη μεν προς όφελος της δε που σε αντίστροφη πορεία θα ανυψωθεί στα ουράνια; Και ακόμη πιο ειδικά (!), όταν αυτές οι γυναίκες τραγουδίστριες της ποπ είτε είναι δυο κοπέλες τις οποίες κανείς δεν ξέρει ουσιαστικά, αλλά όλο και κάπου τις έχουμε ακουστά (σ.σ. Kesha & Demi Lovato), είτε αποτελούν το απόλυτο δίπολο που από το 1997 ως το 2020 σίγουρα δίχασε το φιλοθεάμον gay κοινό Ελλάδος και Κύπρου (σ.σ. Δέσποινα Βανδή & Άννα Βίσση, ή Άννα Βίσση & Δέσποινα Βανδή), ή είναι η αγία τριάδα κάθε millenial και zoomer καταθλιπτικού, ενίοτε μάλιστα μόνο για τα μάτια του κόσμου στο Tumblr και στο Instagram, που βάφει τα μαλλιά του καθε δεύτερη βδομάδα στο πράσινο του γκαζόν, έχει daddy issues, και καρπώνεται πως δεν θα γίνει ποτέ royal, αλλά θα συμπεριφέρεται με ανάλογο τουπέ σε πάρτυ. Ε, αυτό είναι το podcast για αυτή τη βδομάδα!

Υπό την ευγενική χορηγία του «Ό, τι θυμόμαστε, χαιρόμαστε» ένα retrospective επεισόδιο για τον απόλυτο ίσως δίσκο του 2016, της καριέρας της Rihanna σίγουρα, ANTI. Τι θυμόμαστε από την πρώτη φορά που ακούσαμε το Work και το πιο κολλητικό και από ΣΜΝ μη ρεφραίν ρεφραίν του, πως το πάλαι πότε poster child των δίσκων που είχαν μόνο τα singles τους ως τίμια τραγούδια έβγαλε επιτέλους μετά από μια δεκαετία έναν γεροδεμένο δίσκο (μήπως άραγες επηρεάστηκε από εκείνη τη φορά που η Beyoncé κατσάδιασε όσους «just try to sell quick little singles»;), ποιο είναι το πιο αγαπημένο μας κομμάτι από αυτόν, και γιατί μα γιατί έχει πλέον χαθεί από προσώπου γης (σ.σ. τα τσαρτ του Billboard). Φυσικά επειδή έχουμε Love και όχι Worms on the Brain, ειδική μνεία στις απόλυτες παλιάς κοπής ποπ κομματάρες της, όπως τα Rude Boy και We Found Love. Μεταξύ αυτών random αναφόρες στα Φιλαράκια, στη Δυναστεία των Kardashians, στην κατάσταση των ταινιών τρόμου την τελευταία πενταετία, αλλά και στη Lady Gaga (όχι που δεν θα).

Σε αυτό το επεισόδιο ο Τόσης και ο Πέτρος καταπατούν τον άγραφο νόμο του «Όχι μάνες, ρε παιδιά!» και καταπιάνονται με την πάλαι πότε Mother Monster. Με αφορμή την έβδομη επέτειο της κυκλοφορίας του ARTPOP ή λαϊκιστί ARTFLOP, ξεκινά μια εις βάθος έρευνα του τι πήγε τόσο στραβά και η «defining popstar του 2009» χρειάστηκε πρώτα να βρεθεί μάγουλο με μάγουλο με τον αιωνόβιο Tony Bennett για χάρην ενός jazz δίσκου, να πέσει στα νύχια του Ryan Murphy για τις ανάγκες του American Horror Story που για αντάλλαγμα της χάρισε μία Χρυσή Σφαίρα (αλλά όχι και την εκτίμηση του Leonardo DiCaprio), να αφιερώσει έναν country-themed δίσκο στην προ πολλού πεθαμένη θειά της, να επιτρέψει στον Bradley Copper να επεξεργαστεί/θαυμάσει τη «μυτόνγκα» της στο A Star Is Born και να βραβευθεί με Όσκαρ συν άλλα πόσα Grammys, προτού επιστρέψει με τα μπούνια με το Chromatica στην καθαρόαϊμη dance-pop μουσική των απαρχών της καριέρας της. Επιδερμικές αναλύσεις του τύπου «Έπιασε η κατάρα της Madonna ελέω του Born This Way» ή «Την τιμώρησε ο Θεός λόγω της κυκλοφορίας του Judas ανήμερα Μεγάλης Παρασκευής» δεν αρκούν!»

Σε αυτό το επεισόδιο ο Τόσης και ο Πέτρoς μπορεί να ξέχασαν να συστηθούν, αλλά επ' ουδενί δεν παρέλειψαν να κάνουν cyber-bullying στην Ariana Grande within an inch of her ponytail obsessed life. Και όχι (μόνο) γιατί κάποτε τα είχε με τον Pete Davidson, την προσωποποίηση όλων των straight αγοριών που γουστάραμε όλοι μας στο σχολείο, έστω και για ενα hot second. Της σκληρής κριτικής που θα έκανε ακόμη και τη Μαλβίνα Κάραλη να πει «Κάπου όπα», προηγούνται μια εμπειρία από τεστ Covid-19, μια διαφωνία σε δημόσια υπηρεσία αλα Κατερίνα Γιουλάκη στο Ρετιρέ, και out of your culti closet αναφορές στις απαρχαιωμένες Μάγισσες του Σταρ, κατά κόσμον Charmed, όπως και στο sitcom της Courteney Cox που δεν είδε ποτέ κανείς (σχεδόν).

Σε αυτό το πιλοτικό επεισόδιο ο Τόσης και ο Πέτρος μιλούν αποκλειστικά για τη Mariah Carey και κάνουν φύλλο και φτερό το νέο βιβλίο για τη ζωή της. Πάντα με το γάντι, βεβαίως, γιατί μια γυναίκα δεν την χτυπούν ούτε με τριαντάφυλλο, πόσο μάλλον με bitchy gay attitude που απαρνείται όλα τα κατορθώματα, επαγγελματικά και μη, αυτής της μεγάλης, σε οτιδήποτε άλλο πέρα από ηλικία και σωματική διάπλαση, κυρίας της Pop/R&B μουσικής σκηνής. Ο γυάλινος τοίχος πίσω από τον οποίο εκτυλισσόταν η ζωή της επιτυχημένης ντίβας από την κυκλοφορία του πρώτου της ομώνυμου δίσκου το 1990 μέχρι πρότινος γκρεμίζεται πλέον μία και καλή, και έρχεται η αποκάλυψη τώρα, ότι η Mariah «no middle name» Carey είναι ίσως η πιο παρεξηγημένη μαύρη γυναίκα, με μια πορεία που αξίζει να την δεις πιο προσεκτικά παραμερίζοντας για λίγο τα λαμπερά μαλλιά, τα καυτά συνολάκια και τα λοιπά τσιντζιλι-μίντζιλι.