Teologia Tolkiena | ks. Staszek Adamiak

We Władcy Pierścieni nie ma Mesjasza. Tolkien nie śmiałby wprowadzać do opowieści kogoś na kształt lwa Aslana. Są natomiast postacie, które stanowią symbol misji Zbawienia i każda z nich w jakimś sensie przeszła przez śmierć.

Ludzie umierają - jak to mówią elfowie i Valarowie - naprawdę. Niebo to dla chrześcijan zupełnie inna rzeczywistość.

"Wtór-stwarzanie" to termin zaproponowany w polskim tłumaczeniu "Silimarillionu" i odnosi się do subkreacji. Słowo to co jakiś czas pojawia się u Tolkiena w jego rozważaniach na temat sztuki.

Autor: Ks. Stanisław Adamiak
Produkcja: Andrzej Mitek Stacja7
Realizacja: Marian Król

W podsumowaniu serii "Teologia Tolkiena" ks. Staszek Adamiak odpowiada na najczęściej zadawane pytania w trakcie trwania serii.

We "Władcy Pierścieni" ze wszystkich cnót najwięcej mowy jest o męstwie. W sytuacji wojny to właśnie męstwo jest najbardziej pożądaną cnotą.

Czy przeznaczenie, los, fatum kieruje człowiekiem nieodwołalnie? Przeznaczenie to ważny termin we "Władcy Pierścieni", choćby ze względu na cel wyprawy Froda, jakim była właśnie Góra Przeznaczenia.

Ktoś może się zdziwić – jaka Opatrzność? Przecież we „Władcy Pierścieni” nie ma sił wyższych, Boga, Opatrzności. Na pozór.

Działanie Pana Boga najczęściej dokonuje się przez jakieś narzędzia – najczęściej są nimi po prostu ludzie. Działanie łaski często jest czymś “dotykalnym”, czymś namacalnym. Jeśli mówimy, że otrzymujemy łaskę wiary, to otrzymujemy ją nie tyle, przez jakieś niewidzialne natchnienia, co przede wszystkim najczęściej przez fakt tego, że się urodziliśmy w chrześcijańskiej rodzinie, że zostaliśmy przyniesieni do chrztu, że rodzice nas wychowywali po chrześcijańsku, że przekazali nam wiarę. I to także jest działanie Bożej łaski.

www.stacja7.pl | Złap pociąg do wiary!

Chrześcijaństwo, w które głęboko wierzył autor "Władcy Pierścieni" jest religią łaski, religią miłosierdzia. Jeśli mówimy o temacie miłosierdzia, trzeba znów zacząć od Silimarilionu, który jest dziełem o charakterze niemalże biblijnym. Jest w nim pokazane - zwłaszcza na przykładzie elfów - jak grzech wiąże się z odrzuceniem przez Boga. To odrzucenie jest nie tyle karą co automatczną konsekwencją tego co się zrobiło. Elfowie sami wybierają, że muszą odejść z błogosławionego królestwa a i tak część z nich pozostaje. Tak jak w Biblii przy wszystkich niewiernościach Ludu Wybranego zawsze pozostaje ta reszta Izraela, która jest wierna.

Dzięki łasce i miłosierdziu, które Frodo okazuje Gollumowi "Władca Pierścieni" kończy się dobrze.

Tolkien poprzez postać Faramira przedstawia podręcznikowy przykład dobrego, wcześniejszego rozpoznania sprawy przez sumienie i konsekwentnej wierności tej decyzji.

Tolkien poprzez postacie Gandalfa, Galadrieli i Sama przedstawił w swoim dziele „Władca Pierścieni” temat pokusy we wspaniały sposób.

Przepraszamy za problemy techniczne związane z dźwiękiem.

Choć w Tolkienowskim dziele „Władca Pierścieni” nie pada wprost słowo „grzech”, to na kartach powieści wielokrotnie spotykamy się z tym tematem.

Jak autorowi „Władcy Pierścieni” udało się przemycić w swojej powieści różne myśli teologiczne, pomimo że nie ma w niej wprost mowy o Bogu, Chrystusie, Kościele? Chcąc się nad tym zastanawiać, trzeba na początku odpowiedzieć na pytanie czym jest tolkienowski pierścień.

O tym ks. Staszek Adamiak w pierwszym odcinku podcastu „Teologia Tolkiena”.