INFOWAR

Αναρωτιόμαστε εάν είναι σωστό να βραβεύεις μία ακτοπλοϊκή εταιρεία για την προστασία που παρέχει στους επιβάτες της, ενώ αυτή τους πετάει στη θάλασσα.

Υποπτευόμαστε ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν ήταν ο πρώτος συλληφθέντας που έβγαλε μερικά εκατομμύρια δολάρια από τη φωτογραφία του.

Με αφορμή τη δολοφονία του επικεφαλής της εταιρείας μισθοφόρων Wagner, Γεβγκένι Πριγκόζιν, θυμόμαστε σημαντικές προσωπικότητες που σκοτώθηκαν σε αεροπορικά δυστυχήματα.

Παρακολουθούμε το νότιο Μπρονξ να φλέγεται σαν τη Βηρυτό κι αναρωτιόμαστε πόσο πιθανό είναι να βάλει κάποιος φωτιά στο σπίτι του.

Ακούμε μία συναρπαστική όσο και ελαφρώς επικίνδυνη ερμηνεία για τον βομβαρδισμό της Ιαπωνίας.

Aναρωτιόμαστε εάν το να φιλοξενείς τον αμερικανικό στρατό σε κάνει συνένοχο στα εγκλήματά του, κατεχόμενη χώρα ή και τα δύο προηγούμενα.

Υποστηρίζουμε ότι η φράση, «πολιτική με ψαρόκολλα και χαρτί δεν γίνεται», εκφράζει απλώς άγνοια της ιστορίας, νηπιακή πολιτική σκέψη και την πιο σκληρή εκδοχή της Μαρίας Αντουανέτας.

Θυμόμαστε μια ιστορία του Ηρόδοτου για ένα δελφίνι που έσωσε τον Αρίωνα έξω από την Πύλο κι αναρωτιόμαστε πώς οι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων έπεσαν τόσο χαμηλά στη σκάλα της πολιτισμικής εξέλιξης.

90 χρόνια από το κάψιμο των βιβλίων από τους Ναζί, βλέπουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες να προχωρούν σε μαζικές απαγορεύσεις βιβλίων κι αναρωτιόμαστε αν το ίδιο θα συμβαίνει σε λίγα χρόνια και στην Ελλάδα.

Υποψιαζόμαστε πως το γεγονός ότι, έναν αιώνα μετά τη γέννησή του, ο Χένρι Κίσινγκερ δεν βρίσκεται στη φυλακή έχει να μας πει πολλά για τους μηχανισμούς απονομής δικαιοσύνης στο διεθνές δίκαιο.

Συζητάμε για τις σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ στα χρόνια της Χούντας των Συνταγματαρχών.

Ακούμε τραγούδια για ορισμένες από τις πιο αποτυχημένες εκλογικές εκτιμήσεις στην Ιστορία κι αναρωτιόμαστε τι μπορεί να πηγαίνει τόσο στραβά κάθε φορά.

Χωρίς να υποστηρίζουμε ότι οι σημερινοί πολιτικοί που χρησιμοποιούν τις ίδιες τεχνικές είναι ναζιστές, φοβόμαστε ότι έχουν ένα κοινό επικοινωνιακό όπλο: τον φόβο.

Ακούμε τραγούδια και λέμε μερικές ιστορίες για τις πέντε χώρες που απολαμβάνουν λίγο υψηλότερα επίπεδα Ελευθερίας του Τύπου σε σχέση με την Ελλάδα.

Παρακολουθούμε τους δύο ανθρώπους που χάραξαν ανεξίτηλα την πολιτική του σκέψη, ερχόμενοι από διαφορετικά μονοπάτια αν και κινούνταν προς την ίδια κατεύθυνση.

Θυμόμαστε εκείνα τα τραγούδια που χρησιμοποιήσαμε περισσότερο για να περιγράψουμε μεγάλα ιστορικά γεγονότα του 20ού και του 21ου αιώνα.

Δηλώνουμε ότι η σύλληψη του Ντόναλντ Τραμπ με εντολή της εισαγγελίας του Μανχάταν είναι μια πολύ καλή αρχή, αλλά υποπτευόμαστε ότι συλλαμβάνουν τους σωστούς ανθρώπους με τις λάθος κατηγορίες.

Παρακολουθούμε έναν υπουργό της ισραηλινής κυβέρνησης να αποκτά το προσωπικό του σώμα Πραιτοριανών και αναρωτιόμαστε σε ποιο σημείο θεωρούμε μια δημοκρατία κλινικά νεκρή.

Υποστηρίζουμε ότι από τις μουσικές που ακούγονται σε μία αντικυβερνητική διαδήλωση μπορείς να καταλάβεις εάν έχεις μπροστά σου ένα ισχυρό λαϊκό και συνδικαλιστικό κίνημα.

Παρακολουθούμε την ιστορία του τραπεζικού πανικού και σκεφτόμαστε τι συμβαίνει εάν ένας μπόμπιρας αρνείται να καταθέσει το χαρτζιλίκι του σε μία τράπεζα.

Συναντάμε ξανά τον Κεν Λόουτς και απαντάμε σε όσους υποστηρίζουν ότι την ευθύνη για το δυστύχημα στα Τέμπη έχουν τα τμήματα των σιδηροδρόμων που παραμένουν υπό τον έλεγχο του δημοσίου.

Θυμόμαστε ότι στα δύο σημαντικότερα δυστυχήματα με πυρηνικούς αντιδραστήρες στην Ιστορία, κάποιοι αναζήτησαν αποδιοπομπαίους τράγους στο προσωπικό των σταθμών.

Γιορτάζουμε τα 100 χρόνια της εταιρείας Walt Disney και παρακολουθούμε μέσα από την εξέλιξη της εταιρείας τις αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό των ΗΠΑ.

Αφιερώνουμε την εκπομπή σε ορισμένες από τις πιο συναρπαστικές αποκαλύψεις στην καριέρα του Σέιμουρ Χερς, από το Βιετνάμ μέχρι τη Χιλή και από ‘κει στη Συρία και το Ιράκ.

Αφήνουμε τους παλιούς καλούς U2 να ζητούν την απελευθέρωσή του πριν πέσουν σε ένα απολίτικο βέρτιγκο, αλλά προτιμάμε τους πάντα καλούς Rage Against the Machine να λένε τα πράγματα ελαφρώς πιο ξεκάθαρα.

Θυμόμαστε ότι το ποιος θα πληρώσει τις επιπτώσεις του πληθωρισμού είναι μία απόφαση εξαιρετικά πολιτική και λιγότερο οικονομική.

Sε όσους μας λένε ότι δεν έχουμε αστική ευγένεια απαντάμε: είστε σίγουροι ότι θα θέλατε να κάνουμε στους βασιλιάδες όσα τους έκαναν οι αστοί;

Αναρωτιόμαστε τι θα κάναμε εάν για 12 ή για 24 ώρες καταργούνταν όλοι οι νόμοι του κράτους — και απαντάμε: εξαρτάται, αν θα ήμασταν σκλάβοι ή αφέντες.

Θυμόμαστε, όχι τα γεγονότα, αλλά τάσεις και συμπεριφορές που καθόρισαν τη χρονιά που φεύγει.

Αναζητούμε, όχι τις ειδήσεις, αλλά τις τάσεις της χρονιάς που πέρασε και τους ανθρώπους που την καθόρισαν, με την ύπαρξη ή την απουσία τους.

Συζητάμε για τη μεγαλύτερη κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας στην Ιστορία του κινηματογράφου, στη συμπλήρωση 100 χρόνων από την κυκλοφορία της ταινίας Nosferatu το 1922.

Υποστηρίζουμε ότι ακόμη και η πιο αποτυχημένη οικονομική πολιτική δεν είναι γενοκτονία. Ένας λιμός, όμως, μπορεί να αποτελεί γενοκτονία και θυμόμαστε γι’αυτό τα κατορθώματα του Ουίνστον Τσόρτσιλ.

Παρακολουθούμε την ανάδυση μιας νέας μορφής μεσιανισμού ο οποίος δεν είναι θρησκευτικός αλλά βαθιά κοσμικός και δυστυχώς μερικές φορές αριστερός ή ακόμη και αναρχικός.

Αφήνουμε τον Gil Scott-Heron να τραγουδά για κάτι ασπρουλιάρηδες που πάτησαν πρώτοι το πόδι τους στη Σελήνη, αλλά διαφωνούμε για το πώς η εξερεύνηση του Διαστήματος άλλαξε ή δεν άλλαξε τη ζωή των μαύρων στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Παρακολουθούμε τον βασιλιά Ερίκ Καντονά να τα βάζει με τους εμίρηδες του Περσικού Κόλπου, αλλά και με τη διεφθαρμένη μοναρχία της FIFA.

Το βιβλίο είναι ένας πρακτικός οδηγός που βοηθά να εντοπίζουμε μορφές προπαγάνδας και παραπληροφόρησης στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, αλλά και στον λόγο και στα έργα πολιτικών, επιχειρηματιών ή ακόμη και στατιστικολόγων.

Τον παρακολουθούμε να οδηγεί μία νταλίκα μεταφέροντας κούκλες της Barbie κάπου έξω από το Λος Άντζελες και ύστερα να μειοψηφεί στην ψηφοφορία για την εκτέλεση ενός απεργοσπάστη.

Παρακολουθούμε την ιστορία της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας από την εποχή του Mini Cooper μέχρι εκείνη των γιγαντιαίων SUV των αμερικανικών λεωφόρων — και υποπτευόμαστε ότι μέσα από αυτήν την πορεία μπορούμε να καταλάβουμε δυο-τρία πράγματα για το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα.

Με αφορμή την ανόητη μεταφορά της ζωής της στο Netflix σκεφτόμαστε ότι το μόνο που τη συνδέει με την ηθοποιό που την υποδύεται είναι ο Φιντέλ Κάστρο.

Με αφορμή τις καταγγελίες περί απάτης που συγκλονίζουν το σκακιστικό στερέωμα, αναλογιζόμαστε εάν έχει σημασία να χάνεις από έναν άνθρωπο όταν είναι βέβαιο ότι μπορείς να χάσεις από μία μηχανή.

Επιστρέφουμε σε εκπομπές που κάναμε ύστερα από παλιές αποστολές στην Τεχεράνη και συνειδητοποιούμε ότι κάθε εξέγερση και κάθε επανάσταση σε αυτή τη χώρα φέρνει τον σπόρο της προηγούμενης.

Ακούμε τα πιο προσβλητικά σχόλια που έχουν παρουσιαστεί στην εκπομπή Last Week Tonight την τελευταία δεκαετία και αναρωτιόμαστε εάν θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε στην Ελλάδα.

Οι Manic Street Preachers εξηγούν τι μπορείς να κάνεις με τη βασίλισσά σου και την πατρίδα σου και ο Πολ Μακάρτνει γλυκοκοιτάζει την Ελισάβετ ενώ αυτή είχε το νου της σε κάτι εγκληματίες πολέμου.

Ακούμε τραγουδάκια για τον Γκορμπατσώφ, υποστηρίζοντας ότι η άποψη πως ένας άνθρωπος ευθύνεται για τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης δεν μας ακούγεται και τόσο Μαρξιστική..

Θυμόμαστε μια μεγάλη έρευνα των New York Times που απέδειξε ότι προκειμένου να προμηθευτείς εφαρμογές παρακολούθησης όπως το Pegasus και το Predator, πρέπει πρώτα να αποδεχθείς την εξωτερική πολιτική του Τελ Αβίβ.

Αναλύουμε το γονιδίωμά τους και συνειδητοποιούμε ότι εξελίσσονται όπως και οι άνθρωποι. Έχουν μάλιστα και τις ίδιες πολιτικές, ιδεολογικές και ταξικές διαφορές μεταξύ τους.

Ακούμε στοιχεία του ρεπορτάζ σε ήχους country και αναρωτιόμαστε τι πιθανότητες έχει ένας διεφθαρμένος πρόεδρος να μην παραιτηθεί όταν λειτουργεί σωστά η δικαστική και η μηντιακή εξουσία.

Διηγούμαστε την ιστορία ενός παγωτού που πάγωσε το αίμα του αμερικανικού πολιτικού κατεστημένου.

Ξανακοιτάζουμε τη Λατινική Αμερική μετά τις εκλογές στην Κολομβία που έφεραν στην εξουσία έναν πρώην αντάρτη, ο οποίος τώρα υπόσχεται να σώσει τον καπιταλισμό, αλλά δεν εννοεί ακριβώς αυτό που νομίζετε.

Αφήνουμε σε εσάς να αποφασίσετε αν ο Μπασκιά είναι ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες των τελευταίων δεκαετιών ή ένα δημιούργημα των εμπόρων τέχνης — και απλώς σας βεβαιώνουμε ότι βρισκόταν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.

Βλέπουμε το κορίτσι των ναπάλμ να τοποθετείται για τις σφαγές που σημειώνονται κάθε τρεις και λίγο σε κάποιο σχολείο των Ηνωμένων Πολιτειών και να υποστηρίζει ότι χρειαζόμαστε λίγο περισσότερη φωτογραφική φρίκη στη ζωή μας.

Λέμε ιστορίες για τη Φουσάκο Σιγκενόμπου, τη γυναίκα που για κάποιους θεωρείται η μεγαλύτερη επαναστάτρια και για άλλους η μεγαλύτερη τρομοκράτισσα στην ιστορία της Ιαπωνίας

Παρακολουθούμε τον εξοπλισμό που είχαν στη διάθεσή τους οι παραγωγοί του Top Gun πριν από τρεισήμισι δεκαετίες κι αυτόν που έχουν σήμερα. Και αναρωτιόμαστε εάν όλα αυτά μπορούν να μας δείξουν κάτι για την πορεία της αμερικανικής αυτοκρατορίας.

Ακούμε ορισμένα από τα σάουντρακ για ταινίες που συνέθεσε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου και λέμε μια-δύο πολιτικές κουβέντες για το περιεχόμενο αυτών των ταινιών.

Παρακολουθούμε μέσα από τον κινηματογράφο και τις αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές το φαινόμενο της copaganda – της προπαγάνδας των αστυνομικών ή των μπάτσων σε πιο ακριβή μετάφραση.

Παρουσιάζουμε πέντε τραγούδια από τις χώρες που βρίσκονται στις αμέσως καλύτερες θέσεις από την Ελλάδα — το Μπουρούντι, την Ουκρανία, την Γκαμπόν, το Τσαντ και την Αλβανία.

Ακούμε τον διευθύνοντα σύμβουλο της Exxon να υποστηρίζει ότι δεν ευθύνεται αυτός για τις αυξήσεις στην τιμή του πετρελαίου και έναν πρώην υπουργό των ΗΠΑ να τον βγάζει ψεύτη.

Αναρωτιόμαστε γιατί η ομάδα Σαχτάρ Ντονιέτσκ έχει δύο σφυριά στο σήμα της και τι γνώμη θα είχε γι’ αυτήν ο πιο παραγωγικός ανθρακωρύχος της Ιστορίας, ο Αλεξέι Σταχάνοβ.

Αναρωτιόμαστε εάν μπορούν να υπάρχουν Pink Floyd χωρίς τον Ρότζερ Γουότερς κι ο Ρότζερ Γουότερς χωρίς τους Pink Floyd. Και για να απαντήσουμε θυμόμαστε παλαιότερα σχόλια όλων των πλευρών για άλλους πολέμους.

Αναρωτιόμαστε εάν ο δράστης ακόμη και του πιο στυγερού εγκλήματος ενδέχεται να είναι ταυτόχρονα και θύμα. Κυρίως, όμως, εάν ένα ισχυρό κράτος πρόνοιας θα μπορούσε να είχε σώσει τα πραγματικά θύματα και να αποτρέψει το έγκλημα.

Παρακολουθούμε τις διεθνείς τιμές των τροφίμων και διαπιστώνουμε ότι είναι φτιαγμένες από τα υλικά που γεννούν τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις — μερικές φορές όμως απλώς οδηγούν στην πείνα και τον λιμό.

Ταξιδεύουμε με τη φωνή του Γιάννη Αγγελάκα και της Όλιας Λαζαρίδου μέχρι την Ιαπωνία για να συναντήσουμε τον Νίκο Καζαντζάκη, σε μία δική του δημοσιογραφική αποστολή λίγο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Υποθέτουμε ότι ο Πούτιν δεν είναι η συνέχεια της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά ένα τέρας που δημιούργησε άθελά της η «Σχολή του Σικάγου».

Καθώς φέτος συμπληρώνονται 60 χρόνια από τη στιγμή που παραλίγο να τινάξουμε τον πλανήτη στον αέρα, αναρωτιόμαστε εάν αυτό μπορεί να δικαιολογεί τις κινήσεις του Βλαντίμιρ Πούτιν — κι απαντάμε προκαταβολικά: σε καμία περίπτωση.

Μοιραζόμαστε μερικές σκέψεις για την ιμπεριαλιστική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Αναρωτιόμαστε γιατί η γερμανική εταιρεία έλαβε το παρατσούκλι «η Στάζι των σούπερ-μάρκετ» και τι μπορεί να πάθεις εάν εργάζεσαι σαν ταμίας και είσαι γυναίκα στις δύσκολες ημέρες του μήνα.

Αφιερώνουμε την εκπομπή στον συνάδελφο Τάσο Σαραντή, την Εφημερίδα των Συντακτών και όλους τους δημοσιογράφους αλλά και τους ακτιβιστές που σύρονται στα δικαστήρια από πολιτικούς και εταιρείες.

Βλέπουμε την πλατφόρμα διαμοιρασμού μουσικής να κατεβάζει τα τραγούδια του Νιλ Γιανγκ για χάρη ενός ακροδεξιού, ρατσιστή, libertarian αντιεμβολιαστή κι αναρωτιόμαστε πώς φτάσαμε ως εδώ.

Ακούμε μία είδηση για την εκπαίδευση Ουκρανών παραστρατιωτικών από τη CIA σε αμερικανικό έδαφος και αναρωτιόμαστε τι μπορεί να πάει στραβά.

Αναρωτιόμαστε εάν υπήρχε ποτέ περίπτωση να επιβληθεί ο φασισμός απ’ έξω ή θα ήταν πιθανότερο να επικρατήσει από μέσα και ζητάμε γι’ αυτό τη βοήθεια του συγγραφέα Φίλιπ Ντικ.

Σκεφτόμαστε εάν τελικά το Μαγκάιβερ είναι επίθετο ή ρήμα και γιατί δεκάδες γιατροί και νοσηλευτές σε όλο τον κόσμο ακολουθούν το παράδειγμα ενός Αμερικανού πράκτορα.

Θυμόμαστε ότι η μάχη εναντίον του πληθωρισμού ήταν το πρόσχημα που αναζητούσε ο Ρόναλντ Ρίγκαν για να πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο χτύπημα εναντίον των συνδικάτων.

Υποστηρίζουμε ότι σήμερα ο «Μεγάλος Αδελφός» είναι CEO κάποιας πολυεθνικής και δεν ελέγχει τους υπηκόους του μέσω του κράτους, αλλά μέσω της διάλυσης του κράτους.

Υποστηρίζουμε ότι οι λέξεις «αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος» αποτελούν αυτό που στα λατινικά αποκαλούμε contradictio in terminis, αντίφαση εν τοις όροις.

Υποστηρίζουμε ότι ήταν πάντα κάθαρμα και βαθιά μισάνθρωπος, κι όταν είχε την ευκαιρία να παρέμβει σε σοβαρά ζητήματα, αυτός έκανε την πάπια.

Υποπτευόμαστε ότι δεν είναι τα καλαμάκια που οδήγησαν τον πλανήτη στα όρια της ολοκληρωτικής περιβαλλοντικής καταστροφής και αναρωτιόμαστε μήπως, απαγορεύοντάς τα, κάναμε μεγαλύτερη ζημιά.

Αναζητούμε τα στοιχεία που κάνουν τους νεοναζί να λατρεύουν την ταινία και συνειδητοποιούμε ότι δεν ευθύνεται αναγκαστικά, ούτε ο συγγραφέας του βιβλίου, ούτε ο σκηνοθέτης της ταινίας.

Συνειδητοποιούμε μαζί με μια υπάλληλο της Microsoft ότι για να πετύχει η τεχνητή νοημοσύνη κάποιοι χρειάζεται να βουτήξουν τα ρούχα τους στον ιδρώτα και το αίμα.

Αναρωτιόμαστε αν ο Πικάσο ήταν περισσότερο κυβιστής ή κομμουνιστής και ακούμε κάτι πρωτοπάνκηδες να μας διαβεβαιώνουν ότι σίγουρα δεν ήταν μαλάκας.

Με αφορμή την πρόωρη απελευθέρωση του ναζιστή Γιώργου Πατέλη από την ελληνική Δικαιοσύνη, θυμόμαστε μερικές μεγάλες αντιφασιστικές δίκες που δεν είχαν το τέλος που όλοι περιμέναμε.

Βλέπουμε ταινίες και τηλεσειρές στο Netflix και το HBO, προσπαθώντας να καταλάβουμε πώς λειτουργεί και πώς δεν λειτουργεί η αμερικανική προπαγάνδα στη βιομηχανία του θεάματος.

Διαφωνούμε με όσους υποστηρίζουν ότι το Facebook είναι πολύ μεγάλο και μονοπωλιακό και πιστεύουμε απλώς ότι είναι πολύ ιδιωτικό.

Φανταζόμαστε τον δημιουργό του, τον Ίαν Φλέμινγκ, ξαπλωμένο στο ντιβάνι ενός ψυχαναλυτή, να θρηνεί την απώλεια μιας αυτοκρατορίας.

Αναρωτιόμαστε τι κοινό μπορεί να έχει ένας διευθυντής στην αλυσίδα καταστημάτων Walmart με τον CEO των Starbucks -- και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Παρακολουθούμε την υπηρεσία να χρησιμοποιεί τον Λούις Άρμστρονγκ, τον Ένιο Μορικόνε και τον Μπόρις Πάστερνακ.

Υποπτευόμαστε ότι στο Ελ Σαλβαδόρ ο νεοφιλελευθερισμός εισήλθε την πρώτη φορά με τις ερπύστριες των αρμάτων μάχης και τη δεύτερη σαν φάρσα με την εισαγωγή του Bitcoin.

Συζητάμε για το Cybersyn, ένα πρωτοποριακό πείραμα που πραγματοποίησε ακριβώς πριν από μισό αιώνα ο σοσιαλιστής πρόεδρος.

Υποπτευόμαστε ότι πριν ο Γουατς κληθεί να απαντήσει στο φιλοσοφικό Γιοκαρίνειο ερώτημα «κιθαρίστας ή ντράμερ;», έπρεπε να επιλέξει και ανάμεσα στη τζαζ και τη ροκ εν ρολ — και επέλεξε την πρώτη.

Αναρωτιόμαστε εάν όσα συμβαίνουν σήμερα στο Αφγανιστάν θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί, αν ο Λόρενς της Αραβίας δεν εμπόδιζε έναν βασιλιά να κάνει παρέα με τον Λένιν.

Συνειδητοποιούμε ότι, στα χρόνια της κλιματικής αλλαγής, το να είσαι παρουσιαστής ενός δελτίου καιρού είναι μια θέση με τρομακτική πολιτική ισχύ.

Υποπτευόμαστε ότι αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι να σώσουν τον πλανήτη, αλλά ούτε καν τον εαυτό τους. Θέλουν μόνο να πουλήσουν την πραμάτεια τους.

Κοιτάζουμε ένα αμερικανικό χάρτη του 1930 και συνειδητοποιούμε ότι ορισμένοι καθόρισαν τότε σε ποιες γειτονιές θα κάνει περισσότερη ζέστη σήμερα.

Θυμόμαστε με τον δικό μας μουσικό τρόπο περίεργες ιστορίες για τα 80 χρόνια από την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα – την προσπάθεια της ναζιστικής Γερμανίας να καταλάβει τη Σοβιετική Ένωση.

Με αφορμή την υπόθεση στα Γλυκά Νερά θυμόμαστε παλιές και πολύ παλιές ιστορίες, στις οποίες ο όχλος ζητούσε εκδίκηση από μετανάστες, μαύρους και Εβραίους για εγκλήματα τα οποία ουδέποτε διέπραξαν.

Αναρωτιόμαστε τι σημαίνει να δηλώνεις κομμουνιστής στην αμερικανική βιομηχανία της χιπ-χοπ και παρακολουθούμε ορισμένους φιλελεύθερους να βγάζουν φλύκταινες.

Διαβάζουμε τη νέα έκθεση της οργάνωσης Privacy International, για μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες παρακολουθήσεων και κατασκοπείας στον πλανήτη, και βρίσκουμε ίχνη της στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Συνεχίζοντας ουσιαστικά τα μαθήματα προπαγάνδας που ξεκινήσαμε στην προηγούμενη εκπομπή, αναρωτιόμαστε τι σημαίνει να δηλώνεις «Πεζοναύτης της Ενημέρωσης».

Ακούμε δημοσιογράφους του BBC, του CNN και της Deutsche Welle να αναπαράγουν τις επίσημες θέσεις της ισραηλινής κυβέρνησης και ύστερα ακούμε κάποιους ανθρώπους που τους βάζουν στη θέση τους.

Ακούμε τραγούδια για όχι και τόσο φωτεινές στιγμές της ανθρώπινης ιστορίας, που ίσως και να θυμίζουν σε ορισμένους την πολιτική του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων.