پرسه

مهدی سهیلی از طنزآوران و شاعران دهه‌های بیست تا پنجاه شمسی در سال ۱۳۰۳ در تهران به دنیا آمد. در نشریه توفیق و دیگر نشریات کشور اشعار طنز و فکاهی را با اسامی مستعار بسیاری از جمله «بذله‌گو»، «متلک‌گو»، «نمکدون»، «هاردی» و «لوطی‌پسر» منتشر کرد.

محمد حسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار در سال ۱۲۸۵ شمسی در تبریز به دنیا آمد. حساسیت شعری او به‌علاوه آشنایی‌اش با موسیقی ایرانی در به‌کارگیری قافیه درونی و واج‌آرایی ماهرانه او منعکس است و در نهایت باعث شد آهنگسازان و خوانندگان بزرگ زمان او از غزل‌های شهریار (مثل غزل «حالا چرا؟») برای ساخت موسیقی و آهنگ بهره ببرند.

هنر اخوان در آمیزش شعر کهن و سبک نیمایی و سوگ او بر گذشته، مجموعه‌ای خاص به وجود آورد که هنوز الهام بخش شاعران زیادی و عامل ماندگاری بسیاری از اشعارش همچون «زمستان» تا به امروز است.

برخی ابوالقاسم حالت را بزرگترین شاعر طنزپرداز فارسی معاصر می‌دانند. استاد سبک بحر طویل بود که پس از کارهای او جایگاه ویژه‌ای در ادبیات طنز فارسی پیدا کرد. موفقیت و استادی ابوالقاسم حالت در نگارش نثر و شعر طنز باعث شد در دوره‌ای به او لقب‌های ملک‌الشعراء، سیدالشعراء و امیرالشعراء بدهند.

مشیری زندگی را ستایش می‌کند و مروج خوش‌بینی است، بی‌آنکه سختی‌های حیات را انکار کند. دعوت مشیری به پاس‌داشت ارزش‌های اخلاقی و انسانی جای ویژه‌ای به او در شعر فارسی معاصر داده است.

ابوالحسن ورزی از همان دوران كودكى با شعر و ادب و موسیقی آشنا شد و در محضر اساتیدی مانند موسی و مرتضی نى‌داوود نواختن تار و ویولن و سه‌تار را آموخت.

مسیر شعری نصرت رحمانی از غزل شروع شد و بعد به چهارپاره و بعد به شعر نیمایی رسید. نخستین مجموعه‌های شعر او در دههٔ ۳۰ شمسی به نام‌های کوچ (۱۳۳۳)، کویر (۱۳۳۴) و ترمه (۱۳۳۶) منتشر شد. فضای این شعرها فضایی بسیار محزون بود که شاید به همین علت از ابتدا او را شاعر شعر سیاه خواندند.